Het bos herbergt de doden en bruist van het leven. Dennenappels zullen vogels en eekhoorns verleiden. Een dode boom laat zich uithollen door bont gekleurde spechten. In de lente zullen de vogels terug zijn; de vlinders ook, na de onechte dood van de rups.
Een graf is een dorpel, een ladder naar de bestemming van de ziel en een spiegel voor de bezoeker. Een eerlijke spiegel die niets vervormt. Je kunt elkaar recht in de ogen kijken. En weten het is goed of alles is gezegd of alles is volbracht of jammer van die keer dat.
De boodschapsteentjes zullen niet wegwaaien als een post-it en zo geven de levenden op de dorpel van de ziel ook aan elkaar boodschappen door.
Ja, hier is het een geschikte plaats voor de woorden op de steentjes maar praat eerst levend tegen elkaar! Hoe ist? Gaat het? Kan ik je helpen? Laten we dit uitpraten en dan kunnen we weer samen verder, ja toch? Leg het me uit, ik begrijp je niet. Waarom? Ik voel mij hier niet goed bij. Fantastisch deze ongeplande avond samen. Zin om te wandelen?
Ik hurk voor het eenvoudig maar mooi, kleurig graf van Moa. Knutselwerkjes proberen haar leven te voltooien. Achter mij hoor ik een meisje zingen. Opgewekt, zoals een meisje van 5 jaar niet anders kan.
Ik glimlach naar Moa en met gesloten ogen zie ik een meisje huppelen door het bos van Skogskyrkogarden.
Skogskyrkogarden
- november 11, 2017
- , 1:17 pm
- , Tijd voor leven en dood
Share on facebook
Facebook
Share on twitter
Twitter
Share on linkedin
LinkedIn
Dit bericht heeft 4 reacties.
Die tekst ligt mij wel, heel mooi, eenvoudig, ontroerend mét boodschap! Groetjes, Griet
Dankjewel, Griet. Wil niemand verdriet doen met over de dood te schrijven. Knuffel! Peter
Tack heel goede lezing ook al ken ik wellicht de schrijver niet meer van nabij.Staf
Dag Staf. Ik heb dit geschreven na een bezoek vorig jaar. Ik was met Karla november 2017 4 dagen in Stockholm en veel tijd doorgebracht met Agnes, Alex en Aida. We hebben toen ook Teresa gezien die voor een congres in Stockholm was. Groetjes. Peter