Koffiepauze
Het is ongetwijfeld de vreemdste koffiepauze van mijn leven. En dat kan tellen want velen weten dat ik niet zonder mijn ochtend- en namiddagzwart kan.
Ik kijk naar de wereld, het leven, de mens én mezelf met de blik van een kind. Het kind dat ik zelf ooit was. Mijn innerchild. Daarom formuleer ik hier de enige opdracht die ik jou, beste lezer, wil zien uitvoeren: verwonder je en wek je innerchild. Dan gebeuren er bijzondere, stevige maar altijd mooie momenten én ontmoetingen.
Het is ongetwijfeld de vreemdste koffiepauze van mijn leven. En dat kan tellen want velen weten dat ik niet zonder mijn ochtend- en namiddagzwart kan.
7.000 kilometer. Hoeveel is dat eigenlijk? Hoe ver is dat? Chili, zo’n immens lang smal land, meet nog maar 4.200 km. Dat heb ik vorig
Het is altijd lang geleden maar vandaag ben ik in een kerk geweest. Openhartig gezegd kom ik er alleen nog voor de rituelen waar een
Ik zit aan de ingang van de Spikkerelle om de laatkomers te verwelkomen en in te schrijven. De rest is al naar boven voor prachtige
Het is al volop dag, hoewel het licht nog achterblijft. In Stressland rent iedereen rond en is druk bezig met druk te doen. Met een
Het bos herbergt de doden en bruist van het leven. Dennenappels zullen vogels en eekhoorns verleiden. Een dode boom laat zich uithollen door bont gekleurde