Het is altijd lang geleden maar vandaag ben ik in een kerk geweest. Openhartig gezegd kom ik er alleen nog voor de rituelen waar een Vlaming zich aan vasthoudt op sommige lastige of mooie maar altijd grote dagen: doopsel, eerste communie, vormsel, huwelijk of begrafenis.
Vandaag heb ik samen met veel familie afscheid genomen van nonkel Stefan Speybrouck, een indrukwekkende sterke wijze levensgenietende man. Alle aanwezigen hebben hem zelfs vandaag nog beter leren kennen, dankzij de keuze van de teksten en vooral de getuigenissen.
Doorheen de kerkdienst heb ik een paar keer een kruisteken gemaakt. In de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest. Amen. Als ik het doe, doe ik het traag, niet haastig bijgelovig zoals vaak aan de zijlijn van de populaire grasmatten.
Vandaag, tijdens één van die kruistekens schoot er mij een nieuwe tekst, een nieuwe invulling te binnen.
Ik leef met mijn hoofd en mijn hart dankzij de gidsen op mijn schouders.
Gidsen op mijn schouders? Ja, je weet toch wel, ’t is zoals in de stripverhalen of tekenfilms waarbij een personage een engel op zijn schouder heeft als raadgever. En ja, ik weet het, dan staat er op zijn of haar andere schouder een figuur waarvan ik hier de naam niet zal noemen. ’t Is hij die de verkeerde weg wil influisteren.
De stouterik op mijn schouder heeft pech want hij is in de minderheid.
Tekening Valerie Vanopbroeke, 2014 – Tita en de Kleine Prins op mijn schouder
Dit bericht heeft 2 reacties.
ja… ze zijn er altijd… we hoeven enkel de keuze te maken naar wie we luisteren… De juiste keuze is altijd… die van het hart…
Prachtige tekening ook 🙂
Dankjewel lieve Delfine.
Zo goed dat we elkaar begrijpen en nog maar kort elkaar kennen.
Knuffel en altijd graag tot ziens 🙂