Rimpels vertellen oneindig meer dan vlaktes, of het nu over de menselijke huid, landschappen of water gaat.
Rimpels vertellen over het leven van de mooie gerimpelde mens. En die mens heeft heel wat te vertellen, geen bemoeienissen maar verhalen. Verhalen als wegwijzers naar misschien is dat wel iets voor mij.
Rimpels tonen de geschiedenis van het land, dat zich ontspant na het breken van de korst die niet nodig hoeft te herstellen. Rimpels als littekens die het landschap tekenen voor wie graag prentenboeken leest.
Rimpels op het water. Dát is van een heel andere orde. Waterrimpels zijn alive – het woord levend of levendig passen hier niet. Met veel meer wind, worden het golven en dan wordt er voor gewaarschuwd.
Rimpels op het water rimpelen niet ter plaatse, ze rollen. En kunnen niet anders dan sterven op de oever – een zachte dood als het een groene oever is. Een plons breekt de stilte en de spiegel maar de rimpels herstellen de schade.
Ik heb ooit een vlinder zien sterven op het water, echt zoals in Verdronken vlinder van Boudewijn De Groot. Het was tijdens een wandeling langs La Ganière in de Ardèche. Ik liet mijn gezellen verdergaan en bleef tot de laatste rimpeling. De stilte en de spiegel braken amper maar het water rimpelde toch. Het waren de vlindervleugels die het ritme schreven in een verloren poging terug op te stijgen.
De rupsen verder op het pad stelden mij gerust dat de verdronken vlinder zijn leven vervuld had.
Maar nu, pas in 2018, heb ik ontdekt dat rimpels ook het water kleuren. Tom Linster heeft mij met onwaarschijnlijke foto’s blauw en geel getoond.
foto: Ormiston Gorge, Australië – © Tom Linster, 31/10/2018
Ik ga nu op zoek naar de andere kleuren uit de doos, uit de regenboog.