Een zwarte bladzijde omgedraaid

Ik zie altijd verbanden tussen datums en mensen. Hier gaat het over heel bijzondere, pijnlijke, tragische, onwezenlijke gebeurtenissen die 100 jaar later een heel mooie, sterke, indrukwekkende, menslievende herdenking en eerbetoon kregen.
21/10/1916-23/11/1916 – 1918 = 171 – 8 => 24/06/2018
Wanneer ik getallen op een rij zet, zie ik gebeurtenissen en nog meer de mensen in alle rollen van deze momenten.
Bovenstaande getallenreeks verwijst naar Denderwindeke, een mooi dorp dat mij evident zeer dierbaar is: via een omweg naar Kreta heb ik er mijn liefde ontmoet, Karla,  de moeder van mijn kinderen en een nieuwe familie waar ik even goed thuis ben als thuis.
Die familie heeft in 1916 zwaar afgezien want Emile De Cleer werd opgeëist en kwam als dwangarbeider in de infrastructuurwerken van het Duitse bezettingsleger terecht. Getekend voor het leven en stil keerde hij terug en stapte terug in zijn leven dat toen nog echt moest beginnen.
Ja, hij keerde terug en nog 162 anderen; acht dus niet. Ik ken die acht niet maar het waren beloften, voor hun familie, voor Denderwindeke, voor Vlaanderen, voor België; voor de maatschappij die jonge krachten als hen nodig had.

Ik ken hen niet maar ze zijn niet anoniem. Ze lieten een boodschap achter die niet vrijblijvend is. Hun boodschap is een vlag.
Een vlag mag en moet aan een vlaggenmast wapperen; een vlag mag en moet mensen achter zich verzamelen maar mag nooit voorgaan in een optocht die oproept tot hysterie.

Deze vlag begon bij 171 lotgenoten, in Denderwindeke brachten op 24/06/2018 dubbel zoveel nabestaanden en dorpsgenoten hulde en nu zal de vlag haar verhaal vertellen aan ruim 220.000 bezoekers per jaar in het In Flanders Field Museum.
En met elke mens meer die bij de vlag stilstaat, is er dubbel zo veel hoop mogelijk. Ik zou dus de vlag aan mijn hele familie kunnen tonen. Elk in zijn leven kan die vlag wel aan 100 mensen tonen, toch?