Kleine jongen

Morgen zal ik klein zijn. Ik zal ook mijn beste kleren aanhebben, moeilijk bereikbaar zijn, de hand van Karla vasthouden of in haar ogen kijken. En dan sprakeloos – want stil – terug wegkijken. Om de toekomst te zien.
Ik kan niet in de toekomst kijken, wil ik ook niet. Ik zal er wel altijd naar kijken en luisteren. Is de toekomst een onmeetbaar brede weg met een baanvak naar keuze, of een kruispunt?
De toekomst vervolgt de weg van haar geschiedenis, bij elke stap. Ze ziet er goed uit, de toekomst. En fit en sterk: het zal nodig zijn.
Wanneer ik sprakeloos wegkijk, zal ik naar Sam kijken. En glunderen, en duimen, en genieten van een deugddoende koude rilling. En de weg beseffen die hij en wij gegaan zijn.
Sam kennende zal hij ook glunderen maar hij verkleedt zich niet graag. Zet toch dat studentenhoedje of graduation cap maar op, Sam. Laat het een wegwijzer zijn maar zeker niet de enige. Het kan onmogelijk de enige zijn: daarvoor is de weg te lang, te breed en gewoonweg ongekend mooi.
Klein zijn is goed, Sam. Maar dat komt nog wel, nu ben je groot.