Op zoek naar een trap en een brug

Ik vind gemakkelijk de weg en zet mijn auto aan de kant. Het is nog een eind maar ik wil te voet verder. Mensen begroeten op het voetpad, voelen welk weer het is want de auto stond in de garage, ontspannen naar de afspraak stappen met de telefoonlijn al afgewend. “Zoals altijd veel te vroeg,” zouden ze thuis zeggen maar ik zie het anders: “naar altijd anders, naar niets te vroeg en nooit te laat,” zingt mijn favoriete Vlaamse zangeres Eva De Roovere in Ik ga op reis.
Alleen nog maar onbekenden aanwezig maar ik weet wie ik zal zien, voor wie ik kom, die ik een knuffel zal geven. Ik stap in stilte rond met een blik zoals in een museum want ik ben hier nog nooit geweest. Weinig meubels, geen huismeubels, zeer veel stoelen.
In de hoek staat een houten kist die door de bloemen erop doet denken aan uitbundig bloeiende vensterbankbloembakken. De bloemen zorgen voor ruim voldoende én nodige witte kleur in dit huis want iedereen is er zo stil, in zwart, grijs en ik in het donkerblauw gekleed. De zon valt binnen – of is het zoeken dat ze doet? Het licht kleurt de bloemen in het witste, zachtste wit. Ze bloeien nog één keer. Ik stap naar de kist in de hoek, verblind en verwarmd door het licht. Mijn hand op het hout voelt de eik die zijn leven gaf om voor Inge het veer te zijn naar de overkant.
Knuffel aan wie ik hier ken, amper een woord maar dat hoeft niet. Nu niet. Er staat een verteller vooraan. Ik hoop dat hij antwoorden geeft en ga zitten, mooi in de zonnestraal van daarstraks. De verteller brengt rust en ik neem deel aan een groot eerbetoon aan Inge die ik nu een heel klein beetje beter ken.
Thuisgekomen geef ik iedereen een knuffel, doe boodschappen, tel de tuinvogels op mijn voedertafels, lees en schrijf met gepaste muziek.
Hallelujah van Leonard Cohen, prachtig gezongen door Ann Borgonjon, klonk deze morgen als een opdracht, een toelating om te hopen. Over dit lied verklaarde Leonard Cohen: “Er bestaan vele hallelujahs en de perfect en broken ones zijn gelijkwaardig. Het is een verlangen om mijn geloof te bevestigen. Niet op een formele religieuze manier, maar met enthousiasme en emotie.” (bron Wikipedia)
Ter ere van Inge De Deurwaerder, Tielt,   ° 07/08/1965  + 24/01/2017