Na Oostende 2018 en Yerseke 2019 is nu Zon Dag Kind Gent opgestart. Gent werd een jaar uitgesteld wegens een ingrijpend virus dat vele slachtoffers te veel eiste en behalve de economie ook het onderwijs, het culturele en sociale leven, kortom de maatschappij zwaar heeft verstoord.
Maar de Zon Dag Kinderen staan er in Gent. Op het einde van de nacht, wanneer sommigen nog een paar uur mogen slapen, anderen al één keer de wekker hebben gedempt en zich nog eens omdraaien, nog anderen al een eerste schoonmaakronde in de straten achter de rug hebben en velen onderweg zijn naar huis na een nachtshift werken. Wie al buiten is, kan in de tussenkleur van nacht en dag een Zon Dag Kind tegenkomen. Meestal één, soms twee of drie. Je zult ze niet herkennen. Onherkenbaar omdat het kinderen zijn zoals andere, uiterlijk toch. Ze bewegen ook maar een paar straten ver door de stad. Misschien een beetje slaperig uit de auto gestapt herkennen ze niet waar ze zijn. Ze vinden hun weg naar de Boekentoren met wie ze al hun hele leven onderweg zijn of beiden onwennig aan het vervolg van het leven beginnen na een recent heftig breekpunt.
Wanneer ze boven op de Boekentoren staan, weten ze niet dat ze op een toren vol boeken staan. En dat er in die boeken verhalen, theorieën, vragen, antwoorden en vragen na antwoorden staan. Maar geen antwoord op hun vragen. Waarom? Hoe verder? Kan het opnieuw gebeuren?
Niet alleen op de Boekentoren – laat ik hem voor de gelegenheid Zonnetoren noemen. Ze staan er niet alleen. De Zonnekoningin heeft hen gevraagd om daar te zijn, haar te helpen en net dan wordt duidelijk dat het Zon Dag Kinderen zijn. Ondanks de onwaarschijnlijk zware rugzak die hun opgroeiend en al littekenweefsel vertonend hart torst, kijken ze hand in hand met de Zonnekoningin wakend over de slapende-ontwakende stad. Ze blijven op post tot de zon wakker is, door hen toegezongen met een lied vol toverspreuken, en de stad en de wereld kan verwarmen en verlichten.
Wanneer ze terug beneden staan, zijn de Zon Dag Kinderen wel herkenbaar. Ze stralen, zijn gegroeid, lachen en zingen voor de zekerheid nog eens naar de zon. De grote mensen zijn ook een beetje veranderd, vanaf nu herkenbaar als iemand die een Zon Dag Kind heeft ontmoet. De ontroerde lach op hun gezicht spreekt hun geloof uit dat het goed kan komen met de Zon dag Kinderen die tegelijk vaststellen dat die grote mensen elk een stukje van hun hartrugzak hebben overgenomen.
Superlatieven of adjectieven?
ZACHTSTERK!
Deze tekst als dankbaar eerbetoon aan de – alle – Zon Dag Kinderen, Barbara Raes van Beyond the Spoken, Karlijn Sileghem, cellist Frans Grapperhaus.