geborgen in een verhuisdoos
bevend maar stevig dichtgeplakt
de inhoud met stift op het deksel, met tranen bezegeld
zwaarder dan elke doos boeken
en toch moet die overal mee
er is geen verhuisfirma, geen pakjesdienst
maar jouw Compagnon tilt de doos van de grond, waar ze ook staat,
stapt naast jou mee
samen rusten op een bank, een terras, een bloemenweide, een bos, een strand
en dan weer verder
samen, hoe lang de weg ook is
jij wordt sterker
en vraagt om de doos een eindje over te nemen
het lukt want de schouder van Compagnon staat onzichtbaar
één met jouw sterkste schouder
maar je kunt de doos nog niet openmaken
Verlies
opgesloten in een verhuisdoos
eenzaam in het donker, als een vergeten knuffel
zijn roep om hulp en kan ik helpen? hoor je niet
en toch moet die doos open
de bel gaat
Compagnon staat aan de deur
om te helpen uitpakken
de doos zacht van tranen
valt uit elkaar op het tapijt
er is geen andere
de knuffel glimlacht en krijgt een ereplaats
naast de foto die ongeschonden uit de doos valt
je zoontje zet opa’s pet op zijn hoofd
de rest blijft even liggen
om thee te drinken en met een klein hartje maar steeds sneller
de fotoalbums open te slaan – snikkend lachen dat is van die keer dat ik
Verlies
de lege doos weggegooid
de lege plaats leeg houden om vol te blijven
met al wat je terugvindt
en je huis en je hart mee versiert
Compagnon raapt nog iets van het tapijt
je glimlach zat ook in de verhuisdoos
en staat nu weer op je gezicht
mooier, zachter, sterker