Dat zei ik als introductie op Radio Réveil op 1 november in Kortrijk en mijn koddig rijmpje bracht iedereen aan het lachen. De presentators en publiek kenden voldoende aardrijkskunde om de afstand in dergelijke weersomstandigheden te beseffen. De locatie is de eindbestemming van de Lost & Co-campagne ‘bewegen met alle(r)zielen’ en tegelijk een tussenstation voor de zielen die er rusten.
Toen ik er aankwam – in de gietende regen zoals al vele kilometers de voorbije drie dagen – wist ik waar ik eerst moest zijn. Respectvol met de fiets aan de hand maar toch met een stevige stap en strakke blik vooruit. Honderden kilometers in de benen zie ik de meters slinken, zie ik een open cirkel opengaan en stap ik erin. En dan valt het mij op. Het is net dan gestopt met regenen. De zon blinkt op al wat natgeregend is en zo zie ik overal parels. Het Onument omarmt mij terwijl ik onbestemd, zelfs een beetje ongedurig rondtrappel en rondkijk. En ten volle besef waar ik ben en waarom. Mijn hart gaat open en alles komt binnen: 586 kilometers, elke ontmoeting, geen valpartijen maar wel hindernissen, slecht nieuws verfietst – niet verwerkt, ontelbare aanmoedigingen, gesprekken met onbekenden die geen onbekenden meer zijn. Alles is veel, het is drummen rond mijn hart. En dan loopt het over. Snikkend komt mijn hart op adem en huil ik tot rust, nog altijd omarmd door het Onument.
Zittend tegen het Onumentmuurtje zie ik het natte in de zon blinkende landschap en overvliegende vogels. In de verte zijn mensen het Radio Réveil-dorpsplein aan het bouwen om vanavond te luisteren naar rouwervaringen van verschillende culturen en wegwijzers langs rouwwegen te leren lezen. Zo wil ook ik samen met mijn collega-Compagnons bereiken dat ieder die wegwijzers toont aan zijn of haar naaste(n) en een eind meestapt. Meteen is dat de kern en de missie van Lost & Co.
De foto van mij in de omarming van het Onument is het bewijs van mijn aankomst en voltooiing van de tocht door regen en wind. Ik word overspoeld met duimpjes, knuffels, zoenen, zonnen, bloemen en zo veel meer moois. Schouderkloppende, knuffelende woorden. Zo veel dat ik alleen maar kan denken zij voor wie ik dit doe, presteren veel straffere inspanningen: ziek zijn en de behandeling ondergaan – en dat ondergaan wordt dan vechten genoemd; onbeschrijfelijke rouw tegemoet treden en aan de grond genageld vóór die berg rondkijken met een blik van hoe begin ik hier aan?
En die blik is zoekend naar hen die dichtst staan, een uitgestoken hand om samen die berg te bedwingen. Tot de bereikte hoogte een zicht zal bieden op de toekomst. Zoals de boomgrens ook een vlakte of plateau met uitzicht aankondigt.
Mijn weg naar het Onument in Kortrijk telt 586 kilometer en vertakte zich in alle richtingen, letterlijk en figuurlijk. Exact een week later, terwijl ik dit schrijf, mis ik mijn fiets in zijn Lost & Co-uitvoering al. Dat ik nog eens dagen aan een stuk onderweg zal zijn, is nu al een leuke zekerheid.
Hoewel ik de meeste kilometers alleen heb gefietst, was ik nooit alleen.
Met de Falsterbo-badge op mijn arm was Wim Parmentier (+2014) mee met mij onderweg. Heel raar gezegd en ik aarzel bij deze verwoording, is het mijn rouw om hem die mij zo rouwwijs en rouwsterk heeft gemaakt.
En De Kleine Prins is de verwonderaar in mij. Soms maar vijftig kilometer per dag fietsen kan niet veel lijken maar dat verwonderen remt mij zo veel af.
Letterlijk en dan sta ik vele keren stil. Bij al die stilstanden gebeurden er altijd twee soorten situaties.
Ofwel vormde er zich een beeld in het decor, in het landschap. Ofwel ontmoette ik mensen. Door een rustig oogcontact of omdat iemand bij het zien van al die bagage op mijn fiets kwam vragen waar ik naar toe ging. En dan zette ik mijn fiets aan de kant, ontstond er tijd voor een gesprek. Eén keer stapte ik af en wandelde een eind mee. Ook mijn koffiepauzes op een terras waren ideale ontmoetingsregelaars. En om het helemaal compleet en onvergetelijk bijzonder te maken: onbekenden vertelden mij spontaan hun rouw en pijn. En al stappen of bij een koffie babbelden we tot het punt dat we elk weer verder konden.
Twee ontmoetingen zijn stevig binnengekomen en markeren een onvergetelijke en belangrijke stap op mijn Lost & Co-weg.
Als vrijwilliger die nog veel te leren heeft, ben ik heel dankbaar voor het geschenk van Uus Knops en Lore Vonck, twee expertes en professionals als het om rouwbegeleiding gaat. Een geschenk in de vorm van hun tijd voor een ontspannen en verrijkende babbel.
Elke expeditie, elk project heeft een debriefing nodig. Na mijn eerste fietsweek (begin september) en 330 kilometer ging ik in dat prangende besef met die vraag naar mijn psycholoog: ik heb een debriefing nodig.
En nu? Nu is het gedaan? Ja, de campagne is op een prachtige en onvergetelijke manier afgesloten en dat werd zichtbaar en voelbaar duidelijk bij mijn aankomst aan het Onument en deelname aan Radio Réveil.
En?
Niets Lost, ik heb zo veel gevonden en gekregen. Mensen maken mij zo maar gelukkig. Ook dat verklaart mijn emoties bij aankomst aan het Onument.
Zelfs al heb ik de meeste kilometers alleen gefietst, ik was nooit alleen dankzij & Co.
En voor mij heeft & Co vele namen: Karla, Sam, Fien en Kris, Lotte, Kathleen en Gerd, Katrijn, Danielle en Stijn, de Compagnons, Postkantoor 00/00/00, Christoph, Shana, Nick, Erika, Wouter, Griet, Annemie, Souad, An, Jasmine Marie José, Barbara, Lore, Uus.
En Lost? Reken op mij.
Peter