
Ode à Marc De Cooman 27/12/1962 – 24/06/021
Marc, Gisteren ben ik samen met De Kleine Prins langs zijn planeten gereisd, hem met spijt zien vertrekken en zijn roos achterlaten, op zoek naar
Ik kijk naar de wereld, het leven, de mens én mezelf met de blik van een kind. Het kind dat ik zelf ooit was. Mijn innerchild. Daarom formuleer ik hier de enige opdracht die ik jou, beste lezer, wil zien uitvoeren: verwonder je en wek je innerchild. Dan gebeuren er bijzondere, stevige maar altijd mooie momenten én ontmoetingen.
Marc, Gisteren ben ik samen met De Kleine Prins langs zijn planeten gereisd, hem met spijt zien vertrekken en zijn roos achterlaten, op zoek naar
zijn hand zoekten ritselt langs haar armhaar hand kijkt om en wachtzijn hand vindt haaren schuilt in haar handenze herkennen elkaarzoals het lang geleden begon
een recht kanaaleen dwarse boothet water stroomt mannen, vrouwen, kinderenkijken uit waar het pakje blijfthet honderdenacht vierkante centimeter grote scherm weet het ook niet ze
dank aan de dagmooie gesprekken met jonge oudershard werken voor thuis en service aan mensenbloemen en aperitief met jongstekaarsen voor Nooit Vergetenyoutubegebed wish you were