Ode aan Staf Callewaert 16/06/1932 – 13/05/2023 – Peter Callewaert

Van mijn doopsel door hem in Heule in 1964 tot zijn dood in Lund op 13/05/2023. Zo lang heb ik van hem gehoord en hem gekend.
Met het was gene gewone is veel zo niet alles gezegd over Staf. Maar dat is goed en zou eigenlijk altijd over elk mens moeten mogen gezegd worden.

Staf werd doorheen zijn jeugd bewust van zichzelf en maakte keuzes. Zijn keuzes. Consequent maar lastig. Voor zichzelf en voor anderen. En dat bracht hem over de hele wereld, met Heule als eerste steen van het huis van zijn leven. De andere stenen werden in Leuven, Parijs, Zweden en Afrika gelegd.
Een bijzonder huis met waarschijnlijk meer boeken dan legoblokjes. In het huis groeiden twee prinsessen op, Agnes en Teresa. Speels en ondeugend als kind, nu zachtsterk wereldwijs.
Mijn eerste gesprek met hen moest wachten tot zowel zij als ik Frans en Engels konden maar sindsdien hebben we elkaar zo veel te vertellen. Ondertussen leerde ik Inger kennen want zij leerde verbazend snel Nederlands om Stafs familie ten volle te ontmoeten. Het gezin van Staf en Inger waren mijn eerste buitenlandse contacten; dan zocht ik in mijn atlas en op de wereldbol in mijn kamer naar de ligging van Zweden, Lund en Guinee-Bissau.

Agnes en Teresa beweren dat Staf voor Zweden gekozen heeft omdat Zweeds op het West-Vlaams zou lijken. Maar ik snap er niets van – zeker niet toen ik bijna veertig jaar geleden Staf en Inger, Agnes en Teresa van Heule naar de luchthaven in Zaventem reed. Spurt door de ochtendspits terwijl mijn achterbank Zweeds giechelde.

Wereldwijs was Staf zeker. Een wegwijzer ook. En naar een wegwijzer mag je luisteren maar je mag ook niet luisteren. Met zijn uitspraak Ja maar mijnheer! bracht hij mij vaak aan het lachen maar wat volgde was nog vaker serieus.
Iemand die ik ken, bedacht de spreuk Ik denk dat ik te groot ben voor mezelf. En tegelijk denk ik dat ik te klein ben voor mezelf.
Wat zegt die spreuk over Staf?
Dat hij groot was, dat hij klein was, dat hij niet perfect was, dat hij een mens was. Hij was zo veel. Hij was ook een Callewaert, een originele. Zoals er negen originele Callewaerts zijn, elk zichzelf, Staf als oudste.
Zoals ik er ook één ben van de volgende generatie. En tegelijk fier er één te zijn en dankbaar om ze alle negen goed te kennen.
In goede en kwade dagen.

De dagen zijn niet kwaad op ons. Het is maar dat er op zo’n dagen een pijn is die elke lach overstemt, het binnenvallend zonlicht verduistert en de kleuren vervaagt. En dan zijn we kwaad op die pijn. Wat helpt is dat iemand ons bij de arm meeneemt naar buiten en de zon boven het landschap toont, veldbloemen in alle vazen van het huis zet en de gordijnen opentrekt.

Door de gordijnen open te trekken, vliegen alle vogels in de tuin weg. Ze tonen daarbij hun sierlijke kleuren en onbevreesde vlucht. Zoals de ziel van Staf zijn vleugels – eerst kreukelend als een ontpoppende vlinder – openvouwt en gedragen door de groep hoogte zoekt boven de heide van Ljungen. In Falsterbo houdt het land op en het naderend onweer dat alleen vogels van zo ver kunnen voelen, dwingt de ziel boven zee.
Voor de langste reis.
Nog eenmaal over Heule, nog eenmaal over Leuven en Parijs, nog eenmaal over Afrika. Om te landen in ons hart.

Share on facebook
Facebook
Share on twitter
Twitter
Share on linkedin
LinkedIn

Dit bericht heeft 4 reacties.

  1. Régine De Vlamynck

    Bij het heengaan van je oom, betuig ik mijn genegen deelneming Peter.
    Uit je boeiende getuigenis kan ik afleiden dat hij, zoals alle Callewaerts, een heel bijzondere man was…zelfs wereldwijd.
    Fijn te lezen dat je de beste herinneringen bewaart aan dit warme gezin !
    Is hij weer verenigd met je vader…..we mogen het hopen….

    1. PETERCALLEWAERT

      Dankjewel Régine.
      Karla en ik zijn, samen met een zus van mijn nonkel en haar man, 4 dagen in Zweden geweest om zijn gezin bij te staan en op de begrafenis aanwezig te zijn. Het waren tegelijk zeer mooie en intense dagen. Hij was inderdaad een bijzonder man en daarbij gestart als priester (en ik door hem gedoopt). We moeten eens afspreken om een heel stuk bij te praten.
      Dankjewel en lieve groeten,
      Peter

      1. Régine De Vlamynck

        Mooi dat jullie dat deden Karla en Peter, ondersteuning/luisterbereidheid is op dat moment zeer welkom.
        In augustus blijf ik normaal gezien in het land…..afspraak zou dan moeten lukken….tenzij dat jullie dan op stap gaan…..of in La Douce France vertoeven…

        groetjes,
        Régine

  2. Jacques De Visscher

    Mooi! Maar het zou de moeite zijn Staf Callewaerts belang aan te tonen voor de religieus-culturele wereld in Vlaanderen in de jaren vijftig & zestig – de conciliaire & postconciliaire tijd – van de vorige week: hoofdredacteur van ‘Kultuurleven’, medewerker van het weekblad ‘De Nieuwe’

Geef een reactie