De zwijgende denker
De zwaaiende verteller
De blik van bij jou is er een mooie hoek af
Wijzen deed je niet.
Om jou te volgen keken we waar jij keek of volgden we de richting van jouw telescoop.
Dan gingen we samen op weg of zagen we ze vliegen.
De stille schrijver
de tijd stilzettende, in-de-tijd-reizende verhaler
mensenlezer
vogelkenner
bramenplukker die een boom omarmde: de boom te dik, jouw armen te kort – maar jullie hebben elkaar toch begrepen, jij en de boom.
De boom staat er nog aan Svaneholms Slott, Skurup, Zuid-Zweden
Jij vliegt, van noord naar zuid en terug, op het kompas van de aarde.
‘t Is daarom dat we jou regelmatig zien.
Als een vogel in een formatie of solo op zijn kracht
en wij staan in de schaduw van een boom.
Alleen en dan praten we tegen jou, de blik op de vogels.
Of niet alleen en dan praten we over jou.
Stevig lachen, stil bezinken, tranen op ons hart.
Maak je geen zorgen, Wim, we hebben de weg teruggevonden
na ongeduldig, gehaast en gehavend zoeken.
Je sporen zijn wegwijzers
naar elkaar en naar jou
onderweg.
Dit bericht heeft 6 reacties.
Alleen een ware vriend kan zo’n ode schrijven.
prachtig… Peter
Merci Koen. Dankjewel!
Mooi!
En ook een deeltje Wim vond de weg terug naar Falsterbo.
Het weer was niet bevorderlijk voor najaarstrek, maar jullie samenzijn daar zal ongetwijfeld juist geweest zijn.
Dag Ine, gisteren was een zeer goeie dag voor najaarstrek (8 Zeearenden, Visarenden, veel Rode Wouw, ooievaars, zwarte ooievaar, sperwers,..). Karla en ik hebben daar een deel van gezien want gisterennamiddag hadden we afspraak bij Teresa en Martin in Lund. Het waren intense dagen, zo van een kaliber waar ik oprecht gelukkig van wordt.
En het was een speciaal moment, op een zeer spontane manier. Emmanuel kwam op idee om mijn gedicht op te rollen in glazen buisje waar Wims as in zat. Dat buisje met gedicht erin zit nu in een holte van een berk op de heide en we hebben die holte onzichtbaar afgesloten met een stuk hout-met-schors. Het was een zeer bijzonder moment: zeer sterk maar zeer zacht.