Het is ongetwijfeld de vreemdste koffiepauze van mijn leven. En dat kan tellen want velen weten dat ik niet zonder mijn ochtend- en namiddagzwart kan.
Niet mijn ouders maar Margriet De Coninck – memé van Heule – schonk mijn eerste tas. Sinds die dag ging ik nog zelden van school recht naar huis. Om 16u verschenen er uit de brede poort van de Broederschool rijen kinderen: de ene al langer dan de andere, naargelang hoeveel leerlingen er in een straat of wijk woonden; elke sliert even chaotisch gekleurd door boekentassen, rugzakken, mutsen, petten, sjaals, skivesten of T-shirts.
Ik koos altijd uit twee rijen, één naar de Oudstrijderslaan en een andere naar de Mellestraat. Trouwens, de Mellestraat heeft een zijstraat met de naam Koffiestraat. Sinds die eerste tas ging ik steeds vaker eerst op de koffie bij memé om vervolgens pepé te helpen bij zijn karweien en kattekwaad. Meestal had zijn kattekwaad de vorm van karweien én omgekeerd – daardoor had memé en later ik ook hem door.
Hoe oud ik toen was? Vijfde leerjaar, dat moet ongeveer 1974 geweest zijn. Tien of elf jaar, zoals Niels.
Vandaag toont Niels zijn verdriet zoals dat van een kind er uitziet. Hij hult zich in stilte en huilt om zijn pepé, mijn nonkel Johan. Zoals ik ze allebei ken, zijn ze met twee genoeg om voor de Drie Musketiers door te gaan. Met gedroogde tranen rond zijn fonkelende blik vult hij zich een tas koffie en knikt naar mij. Op mijn vraag vult hij nog een tas. Het beeld van ons als twee mannen aan de toog brengt rouwende mensen aan het lachen. Na deze toogpraat weet Niels alles over mijn eerste koffie bij memé Margriet, die zijn Belgische overgrootmoeder is want de moeder van zijn memé Gina.
Ja, het is een familiebijeenkomst, normaal zou volgend weekend het jaarlijks Callewaertfeest doorgaan. Nu zijn we ook samen, eerst stil en droevig. Mensen die elkaar niet kennen, rouwen samen, huilen samen. In de lentezon klaren de gezichten op en wordt er eerst voorzichtig gelachen, daarna een braaf plagerijtje of een spelletje buiten en tenslotte nieuwe plannen gesmeed.

Share on facebook
Facebook
Share on twitter
Twitter
Share on linkedin
LinkedIn

Dit bericht heeft 2 reacties.

  1. Dag medecursist!
    Laat me beginnen met het uiten van mijn vreugde bij het zien van je volgehouden enthousiasme. De workshop heeft ook mij weten te initialiseren.
    Daarnaast bemerk ik ook vooruitgang in je stijl van schrijven. Het oogt veel overzichtelijker, wat het leesplezier zeker ten goede komt.
    Nog veel penplezier!
    Robin

    1. Merci Robin. Ik schrijf graag blogs, o.a. omdat ik aktueel en persoonlijk tegelijk wil en kan zijn. Een goed voorbeeld daarvan – vind ik zelf – is ook “De waan van de roze bril”. Ik ben vorige week gaan luisteren naar een optreden van een verhalenvertellers-collectief. Het kriebelt zelfs om daar ook mee te beginnen. Groeten en tot ziens in lezen en schrijven. Peter

Geef een reactie