In een park hangen er witte vlaggetjes aan een draad die geen wasdraad is. De jongen zit op het gras, zijn fiets jongensachtig neergegooid en nu de inhoud van zijn rugzak aan het openspreiden. Tekenblok, potloden, drinkfles. Simon droomt dat hij de witte vlaggetjes volgeschreven heeft met uitwaaibare inkt. Andere bleek niet te werken want de boodschappen kwamen niet aan.
De wind leest zijn brieven terwijl de vlaggetjes dansen.
De eerste brief schrijft over zijn grote verdriet om zijn opa die vorige week gestorven is. Over hoe ze de dag ervoor nog samen een vlucht duiven hebben gelost in een grote wedstrijd.
In een andere brief slaagt hij er eindelijk in om spijt te tonen voor de ruzie met zijn buurjongen die verhuisd is. En hij durft vragen of ze elkaar nog terugzien want ze hebben toch zo’n fantastische avonturen beleefd.
Er is één brief die de wind nog eens moet herlezen. De wind wakkert zichzelf nog wat sterker aan om de brief uit te waaien. Want uitwaaien is verzenden. Verzenden naar waar een postzegel niet kan geraken: rechtstreeks naar de ziel, in een andere tijd en ruimte.
De brief vertelt een hele weg van naast elkaar zitten in de klas, alleen maar aan haar kunnen denken als prinses in zijn sprookje, denken dat het wederzijds is – want we doen toch meer dan zo maar leuke dingen samen. Er gaan jaren voorbij in die brief, de jongen ziet de sprookjespuzzel voltooid worden. Simon overziet de puzzel en voelt. Na een hele dag huilen met haar muziek in zijn oortjes laat hij zijn verliefdheid los want Cécile is verliefd op een meisje. En het is goed want de voltooide puzzel toont dat ze heel bijzondere vrienden blijven.
De wind leest alles, wakkert aan, waait de inkt uit en vindt moeiteloos alle bestemmelingen. De jongen voelt dat het goed komt. Eerst ziet hij opa’s geloste duiven landen op de duiventil in de tuin die naast het park ligt.
Zijn moeder kent zijn tekenhoekje in het park en brengt hem een kaartje van de verhuisde buurjongen: het spijt me ook…mijn nieuw adres is…ik ga nu gaan trainen bij…er is een vlotte treinverbinding om elkaar terug te zien…
Simon kijkt op, kijkt rond en begint te schetsen. Aan de overkant van het grasplein met de bomenrand als decor zitten twee meisjes. Met hun rug naar hem gericht. De linkse met ros haar legt haar hoofd op de schouder van de rechtse. Onopvallend beeld behalve dat ze elk sterk gekleurd gekleed zijn. Zoals Cécile ook zou doen, is een opkomende gedachte die Simon niet kan vermijden. Hij tekent verder maar het zwarte potlood nu gewisseld voor alle kleuren uit zijn doos. Net wanneer de tekening voldoende af is om thuis verder af te werken, stoppen de meisjes met hun onwetend poseren want ze staan recht en komen zijn richting uit. Simon kijkt achter zich of er daar iets is waar ze op afkomen. Er staat een infostand van Lost & Co waar een man bezoekers te woord staat.
Zie je wel, ik was vrij zeker dat ik jouw tekenhoek nog kende, klinkt een bekende stem achter zijn rug.
Cécile!
Sprakeloos met zijn schetsblok vóór zich op het gras verklapt hij aan Cécile dat hij hen getekend heeft. Bij het oogcontact met het andere meisje bloost hij wanneer ze hurkt om de tekening te bekijken.
Simon, ik stel je graag voor aan Emma. Mogen we er komen bij zitten? Emma, dit is Simon, een heel bijzondere vriend.
De windbrief is aangekomen en beantwoord.
De infostand trekt steeds meer volk en nu pas beseft Simon hoe dicht hij zit. Niet zo bedoeld, het is gewoon zo. Ik ga eens luisteren wat die man vertelt, klinkt Simon uitnodigend en Cécile en Emma staan ook recht. Hij ziet verrassende beelden op postkaarten en hij is direct mee; het potlood wiebelt werkloos in zijn handen. Hij ziet bloemen, popjes, Kintsugi-porselein,…en zo veel goudkleur.
Hij kiest drie kaarten. Voor opa, zijn buurjongen en Cécile. De man ziet de tekening in het gras en richt zich tot Simon die Cécile’s arm op zijn schouders voelt.
Schrijf ook een windbrief naar jezelf.
Dit bericht heeft 2 reacties.
Mooi!
Merci Carlos, moat!