Beterschap wensen is een sympathieke, oprechte binnenkomer. Met ook redelijk wat cliché-gehalte, maar dan van de goeie soort: het cliché als houvast.
Houvast. Zou het niet kunnen dat het taalkundig een vervorming, een samentrekking is van hou je ergens aan vast? Waaraan?
Aan deze boom die er altijd staat: vol juwelige – soms fluwelige, bij de wilg – knoppen in de lente, bladeren en vruchten in de zomer, kunstenaar met licht en kleuren in de herfst, fier maar stil silhouet in de winter.
Aan dit muurtje, waarop je kunt rusten. Je kleren mogen vuil worden; dus kijk op en zie het landschap, de zon, de mensen die er altijd zijn of even voorbijkomen.
Aan de mensen!
Daarom betekent houvast vanaf nu ook hou elkaar vast.
Hou elkaar vast tot de beterschapwens vervuld is. Indien niet, hou elkaar dan nog meer vast. Tot het ooit wel weer beter wordt. Tot de beterschappers komen.
Beterschapper komt uit ‘Niets, mijn zoektocht naar innerlijke rust in tijden van alles’ van Maaike Helmer.
‘Als ik groot ben, dan wil ik beterschapper worden,’ zegt mijn dochter (6 jaar) plotseling stellig, alsof ze mijn overpeinzingen van daarnet heeft kunnen horen.
‘Wat?’ vraag ik.
‘Beterschapper wil ik worden. Dat ik dingen onderzoek en ze beter maak.’