Ik kijk naar de wereld, het leven, de mens én mezelf met de blik van een kind. Het kind dat ik zelf ooit was. Mijn innerchild. Daarom formuleer ik hier de enige opdracht die ik jou, beste lezer, wil zien uitvoeren: verwonder je en wek je innerchild. Dan gebeuren er bijzondere, stevige maar altijd mooie momenten én ontmoetingen.
Woensdag 14/11/2018 heb ik om 14u50 een hartslag gezien. Niet de groene, stijgende-dalende lijn op een monitor. Één hartslag. Niet op het papier dat vele
Rimpels vertellen oneindig meer dan vlaktes, of het nu over de menselijke huid, landschappen of water gaat. Rimpels vertellen over het leven van de mooie
De eerste regen steekt altijd het meest tegen. Omdat we ’s morgens nog niet uit de juiste kleerkast gestapt zijn. Omdat een mens er koude
Locaties blijven liggen waar je ze verliet en toch is alles anders. Niet beter of slechter maar anders. Maar in het geval van Falsterbo twijfel
Een voorschot op wat? Nee, niet in geld. Hier zal ik nooit of zelden – let op de omkering van de spreuk – over geld
Ik zie altijd verbanden tussen datums en mensen. Hier gaat het over heel bijzondere, pijnlijke, tragische, onwezenlijke gebeurtenissen die 100 jaar later een heel mooie,
