Gelukkig was Job nooit zonder zijn Vos.
Aan de kleine Job kwam de Vos vertellen over bevriend worden door elkaar tam te maken. ‘Tam maken’ zoals Antoine de Saint-Exupéry het de Vos laat zeggen: opkijken omdat we aan elkaars voetstappen wennen, bij het zien van korenvelden aan de ander denken die goudkleurig haar heeft.
In de Kleine Prins draagt tam maken geen hardheid in zich. Het gaat om de ander nodig hebben, in gelijke vriendschap, in gelijke liefde.
De kleine Job leerde veel van de Vos en werd zowel de wijze Vos als de Kleine Prins.
Nu geloof ik dat Job ergens op zijn ster woont.
En hij belooft ons Jij zult sterren hebben zoals niemand anders ze heeft. Als je ’s nachts naar de hemel kijkt, zal het zijn alsof alle sterren lachen: omdat ik een ster bewoon en omdat ik lach!
Dan zul je van tijd tot tijd voor je plezier het raam opendoen. En je vrienden zullen heel verbaasd zijn je te zien lachen als je naar de hemel kijkt. Dan zeg je tegen ze ‘Ja, om de sterren moet ik altijd lachen.’
(= cursief is letterlijke passage uit De Kleine Prins)
En dat geloven, dat ben ik nu vooral aan het proberen, door De Kleine Prins helemaal opnieuw te lezen en straks door het raam te kijken.
Dit bericht heeft 2 reacties.
heel mooie tekst en ode aan onze verloren vriend, een kleine Prins
Dankjewel Marnix. Altijd welkom voor een babbel.