Ode aan de verwondering van Caroline Pauwels, Ode aan Caroline Pauwels

Caroline Pauwels, 1964-2022

Voor mij is het niet raar dat ik rouw om iemand die ik nooit ontmoet heb, van wie ik alleen twee boeken heb gelezen en meerdere interviews beluisterd.
Bij het nieuws van haar overlijden voelde ik eerst verdriet om haar pijn en die van haar kinderen, familie, vrienden en haar VUB-familie. En tegelijk vond een hartverwarmende dankbaarheid om haar leven de weg naar mijn hart.

De dagen gaan voorbij in de normale dingen maar ik loop met haar leven en dood in mijn hoofd. Als filosofe, wetenschapper en in haar leidende functie als rector van de VUB heeft ze bij velen met mij de blik om naar de wereld te kijken gemoderniseerd.
Zo goed ken ik haar nu ook niet en ik ben geen wetenschapper maar het is alleszins duidelijk dat ze de moderne wetenschappers een extra methode heeft voorgesteld, aangeraden en daarbij het voorbeeld heeft getoond: de verwondering.

De verwonderingsmethode is niet nieuw. Lang geleden was verwondering de basis van wetenschappelijk onderzoek.
In ‘Ode aan de verwondering’ lees ik over enkele iconische wetenschappers:
– De ruim 7.200 bladzijden aantekeningen die Leonardo Da Vinci naliet, zijn het verslag van een geest die danst met de natuur.
Ik heb geen bijzondere talenten, ik ben alleen enorm nieuwsgierig, schreef Albert Einstein aan een vriend.

In een gesprek met voetbalbondscoach Roberto Martinez zei Caroline je hebt sterren nodig om sterrenstof te verspreiden. (Bruzz, 23/06/2021)
Voor mij is die uitspraak een teken dat Caroline Pauwels zeer goed De Kleine Prins kende en één was met het kind dat ze ooit geweest is, haar inner child, haar innerkind. Het kind dat ook aan het woord is in de expo Summertime and the living is easy die Caroline deze zomer organiseerde.

Deze week weet ik niet hoeveel mensen er om haar rouwen – en dus zijn ze per definitie ontelbaar – maar overal waar ik kijk, zie ik sterrenstof. Zoals Saharazand op auto’s in België kan liggen.

Saharazand. Sterrenstof.
Dan zijn we in het landschap waar De Kleine Prins op Aarde verscheen en weer verdween. Onder de sterren. De Kleine Prins woont op zijn nietige ster en lacht luidop. Als wij dan ’s nachts naar boven kijken, zal het zijn alsof alle sterren lachen.

Dankjewel Caroline want er zit sterrenstof in mijn haar.

In De Standaard van 07/08/2022 schrijft Sarah Vankersschaever Wie geïnspireerd werd door Caroline Pauwels, weet wat te doen.
Dankjewel Caroline want ik weet het.

Share on facebook
Facebook
Share on twitter
Twitter
Share on linkedin
LinkedIn

Geef een reactie