Twijfels. Grote maar niet over alles. Niet over wat de som van mijn geluk vormt. En toch twijfels. Doe ik het goed? Ben ik waar ik wil zijn, moet zijn?
Ik vraag het aan Claudine.
Claudine vraagt het aan mij en ik antwoord door de betrokken personen ten opzichte van mij op te stellen.
Bij haar voel ik me veilig onzeker, op mijn gemak kwetsbaar.
Een mens zou denken dat dit een gemakkelijke oefening is. Want ik ken mezelf toch wel zeker. Niet dus. Terwijl ik er sta op te kijken en denk dat het goed is, stapt paard mijn opstelling overhoop.
Wanneer het moeilijk, emotioneel wordt, staat paard opeens naast mij en met een zachte duw in de blijkbaar juiste richting hoor ik mezelf antwoorden ’t is goed, ik ben niet meer boos, hij deed ook erg zijn best.
En bij Claudine voel ik me steeds veiliger kwetsbaar.
Nog een oefening: stel je ruimte op zoals jij nodig hebt om je echte zelf te kunnen zijn. Ik teken met slepende voet een kring in het zand van de paardenpiste en installeer wie of wat er ook in die kring thuishoort.
Claudine vraagt door en ik antwoord vrijuit, veilig kwetsbaar.
En dan gebeurt er magie. Niets minder dan magie! Na samen met Claudine vast te stellen dat mijn kring er goed uit ziet, staat paard vlak voor mij en houdt – nu zonder te duwen – zijn hoofd tegen mijn borstkas. Meerdere seconden. Het voelt als een knuffel krijgen van dat mooie, grote, witte paard.
En dankjewel Claudine en ik schrijf haar naam in het zand binnen mijn kring.
Dit bericht heeft 2 reacties.
schitterend, paarden zijn toch zo een mooie, oprechte en eerlijke heelmeesters !! grtjs
Dag Leen, inderdaad en dat weet jij maar al te goed.
Het was vreemd maar toch zo mooi en ontroerend.
Veel liefs!
Peter