Gisteren in Brussel. Alleen op gps rijden om mijn weg te vinden. Donker en druk Brussel. Onhoorbaar luid als je in de auto zit. Zintuigen vermoeiend scherp.
Om op tijd te zijn, ben ik meer dan een uur te vroeg. Omdat het nog een lange avond zal worden, drink ik wel nog een koffie bij een krant in café Le Bridge, naast de KVS.
Le Bridge blijkt een brug te hebben in de vorm van een spiegel. In het sanitair neem ik een zeldzame selfie. Door de twee schuin tegenover elkaar opgestelde spiegels sta ik een paar keer op de foto. Ja, het kan zeker niet anders dan ikzelf zijn die op de foto staat want ik ben er alleen. Maar wanneer ik inzoom, zie ik mijn vader. Het is zo sterk hij en niet ik die op de foto staat. Onmiskenbaar want de eerste reacties die ik erop krijg, zijn de emoji’s met de grootst opengevallen mond.
Nu zonder fotograferende smartphone kijk ik van de spiegel weg en dan opnieuw erin. Mijn vader staat er nog. Het is alsof hij door een venster naar mij kijkt.Het is nog altijd meer hij dan ik die door het spiegelbeeldvenster kijkt.
Va zegt niets, ik ook niet, hij komt kijken, we zijn even samen. In het sanitair in de kelder van een café in Brussel.
In De alchemist van Paulo Coelho staat in verschillende passages dat wanneer iets helemaal jouw pad is, het hele universum zal samenwerken om dat mogelijk te maken. In aanloop naar gisterenavond – woensdag 3 december 2025, 18u58 – is er zeer veel werk verzet door het universum. Mag ik dat dan universeel werk noemen?
Tegenwoordig koop ik tickets voor de zekerheid, voor het geval ik op het moment zelf zou kunnen gaan. Het zijn meer lezingen, boekvoorstellingen en theaterstukken dan concerten.
Vaak een ticket voor mij alleen en liefst op een woensdag want dat past best.
Om comfortabel midden Brussel ergens op tijd te zijn, vertrek ik altijd veel te vroeg.
De gezellig versierde ramen van Le Bridge nodigden mij uit om er een koffie en warmte te vinden.
En dan in het sanitair in de kelder stonden twee spiegels zo perfect opgesteld zodat mijn vader mij kon zien.
Het universum dat ondertussen overal tegelijk aan het werk is, heeft dit moment doen gebeuren.
Mijn vader zien. Wat kwam va doen? Wat doet het met mij?
Volgens mij kwam hij kijken en zei niets omdat hij mijn huidige standvastigheid observeerde. Consequent mijn eigen weg – ja, het was ooit stevig anders.
De tijd zegt dat ik verder moet. Want ik heb zo’n ticket en het is gelukt om aanwezig te zijn. Ik ga kijken naar Ode aan de verwondering door An Miller naar het gelijknamige boek van de betreurde Caroline Pauwels.
Door de omstandigheden heb ik Caroline Pauwels niet persoonlijk gekend. Het is door het tekenen van haar rouwregister dat ik via de opening van het academiejaar 2022-2023 aan de VUB werd uitgenodigd om mijn eigen ontwerp van rouwjuweel en Lost & Co voor te stellen. Het vervolg is dat ik als Lost & Co-vrijwilliger meewerk aan de Compassionate Week die de VUB nu al voor de derde keer op rij heeft georganiseerd.
Eerder vanavond zag ik in mezelf mijn vader. In An Miller zie ik Caroline Pauwels. Het is voor de tweede keer vanavond overrompelend om getuige te zijn van onwaarschijnlijk perfecte gelijkenissen.
An Miller ís Caroline Pauwels die haar ode aan de verwondering vertelt. Ze toont aan ons het publiek hoe verwondering een grote aandrijver is van vernieuwing in de wetenschap. En tegelijk een garantie tot verzachting van de dagen, van het leven via verrassende, soms overrompelende, schoonheden. Het enige dat de grote mens daarvoor moet doen, is door zijn kinderogen te kijken.
Wat een avond. Ik sta helemaal open.
Ik voel me blij, rustig, enthousiast, dankbaar. Deel uitmakend van iets groots, moois en veilig. Bereid om mee(r) te doen. Gerustgesteld ook in de zekerheid dat De Kleine Prins als de influisterende engel op mijn schouder zit.
En wat fluistert hij in?
Alleen met het hart kun je goed zien. Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar.