Op zoek naar een geschikt moment en greep op de tijd verliezend, zit ik hier nu te worstelen met emoties en 2 datums.
Op 26/03/2021 schreef ik ‘Beminnende handen’ over een tafereel dat ik observeerde bij mijn ouders. Mijn vader, sprakeloos door parkinson, sprak met zijn handen. Dat tafereel is in absolute stilte gebeurd want geen enkel woord kon toen iets te zeggen hebben.
Ondertussen – en vandaar mijn worsteling – is mijn vader gestorven, donderdag 23/12/2021. In alle rust en comfortabel, dankzij gouden zorgzame professionelen. In volheid van besef van wat er aan het gebeuren was dankzij het gouden samenzijn met mijn moeder, zus Mieke en broers Wim en Jan. Terwijl dag en nacht in elkaar overliepen, laadden we elkaars hart op; de laadkabel in de vorm van een blik of een hand op een schouder.
En nu? Nu vind ik het toch een geschikt moment om terug te keren naar 26/03/2021, naar het tafereel. Vooral omdat het ritueel zich nog vaak herhaald heeft, mooi herhaald. Begonnen bij mijn vader en moeder verspreidt het tafereel zich nu onstopbaar tussen allen die hem gekend hebben of ons over hem horen vertellen.
Elke keer opnieuw voel ik wat er bijzonder is aan het tafereel: het is zachtsterk. Zoals mijn vader heel zeker ook, wat blijkt uit wat zo velen over hem vertellen.
