Op de Plancius was er ook een dromerige man ingescheept. Dit jaar is hij een kind van zestig.
Het dromerige kind van zestig had al zo veel gezien toen expeditieleider Jan Belgers onze sterke verhalen op de laatste avond aan boord onderbrak met er zijn beloega’s gesignaleerd. We zaten in het restaurant en liepen net niet over de tafels. En geen één bord werd gebroken; tijdens de schommelstorm daarentegen.
De Plancius lag stil. Het was tegen 22u en zonnig klaarlichte dag. Temperatuur rond het vriespunt maar hartverwarmend warm.
De Witte Walvissen! Aan beide zijden van de boot. Van rechts komen aanzwemmen, voor de boeg voorbij en links verder van ons wegzwemmen.
Ze waren duidelijk naar ergens onderweg. In groepjes onderweg. Zoals die veertien mooi op een rij achter elkaar. De experts vertelden dat voor elke beloega we aan het oppervlak zagen er minstens twee dieper zwommen. Iedereen begon te tellen, deze onder water inbegrepen. Zeker driehonderd! En zo ongewoon dat ze wit zijn. Moeilijk te vinden maar gemakkelijk te observeren want we moesten niet muisstil zijn zoals bij de Ijsbeer. We telden hardop, we joelden, we riepen, we wezen alle kanten uit.
Elk oogcontact was euforisch, emotioneel of sprakeloos.
De nieuwsgierige beloega’s weken van hun route af en kwamen de boot bekijken. Of kwamen ze iets vertellen? Of vragen? Zeer dichtbij, zo dichtbij dat ik over de reling leunend dacht gelukkig kunnen ze er onderdoor zwemmen.
Beloega lag naast de Plancius. Het wateroppervlak brak zijn silhouet in witte vlekken en zo zag ik Beloega vloeibaar worden. Meer één – ééner vind ik hier ter plekke uit – met het water kon Beloega niet worden.
Het hart van de dromer stond nu wagenwijd open en Beloega stroomde binnen. Zoals bloed bij een bloedbandsnede in de handpalmen.
Nu een maand later vertel ik nog altijd over Beloega. Nu alleen voor mij zichtbaar ligt hij langs de boot die mijn dagelijks leven is.
Volgt Beloega mij? Of ik hem?
