Op zoek naar rust in de Provence leert een graf in Oppède-le-Vieux mij het werkwoord aimer anders vervoegen.
Zo eenvoudig zo mooi verwoord met een soort geruststelling want een zekerheid: je t’aimerai.
Je t’aimais doet mij glimlachen om herinneringen die scènes uit ons verleden naspelen op de plaatsen waar ik nu opnieuw kom.
Je t’aime brengt mij in het nu en ik bevestig: ik zie je graag.
De spreuk zegt dat rouw er is omdat er liefde was maar ik vervang ‘was’ door ‘is’.
