We zijn zomer en dan zou er een lichte jas en zonnehoed aan de kapstok moeten hangen terwijl de warmere jas tot de herfst in de kleerkast opgeborgen is. De kapstok is leeg want hier woont niemand meer.
Moeke is nodig vertrokken voor betere verzorging.
Dit huis wordt leeggemaakt. Niet alles in één keer om samen naar elders te verhuizen. Die samen, dat zijn de meubels, kaders, servies, glazen met minuscule sporen van het santé-tikken, speelgoed voor de kleinkinderen en achterkleinkinderen op bezoek, kunstwerken die door liefde voor schoonheid in dit huis zijn samengebracht.
Het begrip Memory Lane kruipt in mijn hoofd en hart. Blijkbaar kun je alleen bij Memory Lane wel voorbij de bochten kijken en ik neem er uitgebreid de tijd voor. Is het met een gevoel van nog één keer alles zien? Het zou misschien niet slecht zijn, dat van nog één keer. Ik denk dat ik er klaar voor ben: nog één keer terugkijken op werkelijk alles en dan alleen de vooruit nemen. Daarbij weet ik mij wel gezekerd door mijn eigen type rem: ongeacht mijn snelheid sta ik altijd direct stil.
Stilstaan zal ik altijd graag doen. Stilstaan bij, letterlijk en figuurlijk. En vooral bij mensen. Vooruit van ontmoeting naat ontmoeting.
Terugkijkend op Memory Lane ziet het er lastig ver uit en is alles wat ik zie voor altijd onbereikbaar. Ik blijf kijken, ik neem mijn tijd. Mijn aandacht wordt versnipperd: van totaal niet voor sommige passages tot driedubbel checken bij andere. En zo zie ik een kruimelspoor – nu pas voor de eerste keer zo duidelijk alsof ze oplichten als begeleidingslichten voor een vliegtuig.
Die kruimels blijken nu sleutelmomenten, kruispunten en wegwijzers te zijn. Vaak liggen ze schijnbaar onbruikbaar ver van elkaar en daartussen moet ik mijn weg maken, vinden, voelen. Nu terugkijkend zie ik dat mensen altijd dichter bij mij waren dan die kruimels en zo was ik zelden alleen onderweg.
Alsof ik ontwaak uit een bedwelming, kijk ik rond, herken ik waar ik ben.
Ik heb de toekomst gevonden. Heel zeker ook dankzij de kruimels en de mensen op mijn weg.
Dit bericht heeft 7 reacties.
Sprekende foto en tekst, Peter. Heftige periode voor jou. Maar er spreekt ook veel hoop en moed en vooruitkijken uit.
Goe bezig!
Groetjes,
Griet
Merci lieve Griet want jij leest mij zo goed. Knuffelgroetjes. Peter
Mooi Peter!! Jij kan zo mooi verwoorden wat we allemaal samen voelen…
Merci lieve Lies. Wat ik hier vooral wil vertellen is dat ik gelukkig zelden alleen onderweg was en ben. En jij bent ook nooit ver weg, wederzijds.
Gedragen door jouw familie in schoonheid kunnen afsluiten…
Wat een cadeau van en aan elkaar
Door omstandigheden heel herkenbaar Peter
Merci lieve Marijke want ook gedragen door vriendschap.
Hier is het gelukkig wel nog ‘thuis’komen bij een overvolle kapstok en een vloer met echte kruimels bij va en moe.
Maar ook wel herkenbaar van bij Koens kant.
Mooi gezegd.